(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
Het blijft een vreemd fenomeen. Vakantie. Mensen moeten er even uit. In maart dacht nog niemand aan vakantie. Een maand later werd dat al anders en inmiddels zijn sommige mensen niet meer te houden. “Ik ga zeker nog op vakantie”, kreeg ik laatst te horen na een interview. “Toch niet naar het buitenland”, was mijn antwoord. “Jazeker, even weg uit Nederland. We gaan gewoon weer naar Turkije.”
Vol ongeloof stapte ik even later in mijn auto. Wie denkt er nu in deze tijd aan een vliegvakantie? Dat blijken er toch meer te zijn dan ik dacht. Er wordt al weer volop geboekt, al zijn er ook nog veel mensen die absoluut geen trek hebben om in deze tijd op avontuur te gaan. Ik behoor tot deze laatste categorie.
Normaal gesproken mag ik graag op reis gaan. Maar nu even niet. Ik wil graag alles zelf in de hand houden en wil mijn leven niet in de waagschaal stellen van lokale hoteleigenaren, medetoeristen en politici in het buitenland. Daarnaast vormen de mondkapjes voor mij een schrikbeeld. Als ik op vakantie een keer zo’n vreselijk attribuut zie, dan is mijn vakantiepret al vergald. En dan wordt het lastig.
Wanneer ik aan vakanties denk, dwaal ik altijd weer af naar Portugal. Mijn eerste vliegvakantie was naar Portugal. Naar Albufeira. De plaats waar vorige week rellende Nederlanders tot verantwoording werden geroepen door de militaire politie. In mijn tweede jaar op de camping in Albufeira werd ik aangepakt door de ‘sécurité’ van de camping wegens herhaaldelijk geluidsoverlast. Onze radio stond te hard. Ik werd van mijn stoel getrapt en vervolgens kreeg de radio een harde voetveeg. Het betekende het einde van de klanken van Sweet Child O’ Mine van Guns ‘N Roses en een beschadiging van het cassettebandje dat nog steeds in leven is. Enkele uren later konden we vertrekken. De Nederlandse campingeigenaar verwijst ons naar een andere camping. “Daar passen jullie beter”, kregen we van hem te horen.
Hij had gelijk. Op Camping Praia de Armação de Pêra konden we het al snel goed vinden met de horecaman op de camping. Hij had ook nog een gezellig café in de populaire badplaats. Na deze geslaagde zomer keerden we verschillende keren terug naar Armação de Pêra, waar we heel wat Portugezen leerden kennen.
Ik zou er zo weer heen willen, naar nu even niet. In Lissabon en omgeving is de boel weer in lockdown gegaan. Ik kijk op een site en zie foto’s van lege pleinen in de Portugese hoofdstad. Lege terrassen, waar ik in oktober 2018 nog mooie momenten heb beleefd. Nederlanders wordt nu afgeraden om naar Lissabon te gaan en toeristen ter plaatse proberen weg te komen.
Ik schud mijn hoofd. Ik vind het niet de juiste tijd om op vakantie te gaan. Het voelt niet goed. Ik pak een biertje en wandel naar mijn balkon. Ik geniet van het uitzicht en de rust en van een heldere sterrenhemel. Uit mijn iPhone klinkt de stem van Daniël Lohues. Hij zegt dat het ‘Kloten Weer’ is, maar niks is minder waar. Het is heel behaaglijk. Het voelt goed, zittend op mijn ‘balcony in Swollywood’. My place to be in the summer of 2020.
