(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als God in Nederland. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
Het coronavirus vergt veel van ons allemaal. Thuis is maar thuis en we worden we allemaal overspoeld met reclameboodschappen. Handige reclameheren spelen in op de actualiteit. Gebruik makend van emotie en herhaling worden de boodschappen er bij ons in geramd. ‘Hou vol’, ‘Stay Strong’, Alleen samen kunnen we het aan’. Het is een waarheid als een koe, maar het begint op een gegeven moment te irriteren als je dit steeds hoort.
Het is begin mei als ik in de auto stap om naar de redactie te gaan. Ik druk de startknop van mijn Renault Megane in en de radio vliegt aan. ‘Koop lokaal’ klinkt het uit de speakers. In de volgende reclameboodschap wordt me door een bekend bedrijf uitgelegd dat ik gerust kan langskomen. ‘Bij ons kun je veilig winkelen’. Vervolgens drukt de overheid in een volgende boodschap me op het hart om de regels in acht te houden. ‘Alleen zo houden we het coronavirus onder controle’.
Na de reclameboodschappen is het gelukkig weer tijd voor muziek, maar er dient zich een nieuwe tegenvaller aan. Ik schrik. ‘Ik zou eigenlijk juist nu een arm om je heen willen slaan’, komt uit m’n speaker. Uit frustratie gaat m’n hand naar de snoepbak. Ik pak een dropje en hoor even niets meer. Maar ik kan me niet lang genoeg afsluiten. ’Maar gek genoeg brengt het ons samen’, klinkt het. ‘Zeventien miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde. Die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde’. Het vreselijke geluid van Davina Michelle & Snelle vervuilt m’n speaker.
Ik doe wat ik al veel eerder had moeten doen. Ik verander van zender. Mijn hart slaat over. Normaal maakt even de dienst uit. Wimken van Diene zingt dat hij pien in de kop heeft. Mijn gedachten gaan even terug naar Hemelvaartsdag 2019. In Lochem genoot ik toen van een prachtig optreden van Normaal en een heerlijke ongedwongen sfeer. Vervolgens overheerst een teleurstellend gevoel. Dit jaar geen Normaal op Hemelvaartsdag. Medio maart was ik door Mojo met de neus op de feiten gedrukt via een annuleringsmailtje. ‘Het is helaas niet gelukt op korte termijn een vervangende datum te vinden. Ook is het nog niet duidelijk of het concert volgend jaar tijdens Hemelvaartsdag plaats kan vinden. Daarom is besloten het concert dat op 21 mei in Lochem zou plaatsvinden, te annuleren’, las ik in het mailtje. Er werd afgesloten met een officieel statement van Normaal. ‘Wi-j komt altied weer terug’.
Als reactie trap ik het gaspedaal in. Vervolgens gaat de telefoon. Ik rij naar een parkeerplaats en bel terug. “Sorry, maar ik heb in deze tijd geen behoefte om mee te werken aan een interview”, klinkt het in m’n oor. Gefrustreerd hang ik op en bedenk me wat een ongelooflijke spelbreker dat coronavirus eigenlijk is. Alles lijkt tegen te zitten. Ineens denk ik aan het nummer ‘Hallo Ajouw’ van Normaal. ‘Der is een tied van kommen, maar ook een tied van goan’, hoor ik Jolink zingen. Dat zou toch ook moeten gelden voor het coronavirus? Dat gaat toch een keer de wereld uit? Tuurlijk! Ik start de auto en rijd naar de redactie in een wereld die momenteel even anders is.
