HASSELT - Ruud Lubbers is een uniek persoon op de vaderlandse voetbalvelden. Hij is bezig aan zijn 45ste seizoen als verzorger bij Olympia, maar aan alles komt een eind. “In maart word ik tachtig. Dan wordt het tijd om te stoppen, al bevalt het me nog steeds goed. Stoppen als verzorger gaat me straks echt pijn doen.
In 1974 werkte Lubbers op kantoor, had een gezin en wilde eigenlijk fysiotherapie doen, maar dat was niet mogelijk. “Dat was een dagstudie van vier jaar en er moest wel brood op de plank komen. Uiteindelijk heb ik via een advertentie in mijn vrije tijd de cursus sportmassage gevolgd van september tot juni. Zeer pittig, al die Latijnse namen van spieren. Het was flink aanpoten, maar ik ben er doorgekomen en heb het diploma in 1975 gehaald.”
Kriebels
Olympia had in die tijd Horace Marklew als verzorger. “Een EHBO’er, een manusje van alles. Hij deed het erbij. Hij was zeer aardig, een bijzondere man. Henk Westrik was toen trainer en wilde een sportmasseur. Hij kaartte dat aan bij het bestuur. Via keeper Epke Brouwer kwamen ze bij terecht. Zijn vrouw was met ons bevriend. Vervolgens kwamen de voorzitter en de secretaris bij me langs en hebben we leuk gebabbeld. Ik heb gezegd dat ik geen ervaring had als verzorger en het wel een jaartje wilde aanzien. Dat is meer dan 44 jaar geworden. Het begon al snel steeds meer te kriebelen. Ik vond het werk hartstikke leuk. En het bevalt me nog steeds goed. Het vak is in de loop der jaren wel veranderd. Ik heb diverse applicatiecursussen gevolgd. Je moet het wel bijhouden.”
Schop onder de kont
Na een jaar Olympia kreeg hij de kans om als verzorger z’n vleugels uit te slaan. “Westrik stapte over naar ’t Harde en wilde me meenemen. Het was een leuke vent, maar dat heb ik niet gedaan. Ik woonde toen vlakbij Olympia. Even achterom en ik stond op het veld. Ik had geen zin om steeds naar ’t Harde te reizen en achteraf is het maar goed dat ik het niet heb gedaan. In de winterstop kreeg de trainer in ’t Harde een schop onder de kont en kon hij vertrekken”, aldus Lubbers.
Barbecue en een zak bananen
Lubbers bleef Olympia trouw. Ook toen hij naar Zwolle verhuisde. In ruim 44 jaar kneedde hij de spieren van honderden spelers van Olympia. En hij maakte diverse trainers van dichtbij mee. Helaas had hij niet met elke trainer een spontane klik. Een speciale band had hij met Hans Roeland, die volgend seizoen weer terugkomt. “Chris Riemens was ook een heel leuke vent en vele anderen ook. Jarrisch Keizer is dat ook. Hij is bijzonder gedreven in zijn vak. Elke week neemt hij zelfs voor de wedstrijd een zak bananen mee voor extra calorieën. Dat had ik nog nooit gezien. Ook de samenwerking met fysiotherapeut Sybouth was bijzonder prettig. Ook van hem leerde ik het een en ander.”
Streep eronder
Lubbers heeft het altijd naar de zin gehad als verzorger bij Olympia en nog steeds is dat het geval. De afgelopen jaren spookte het echter steeds meer door z’n hoofd dat het tijd wordt om te stoppen. “Ik vind het niet prettig als mensen straks zeggen over mij dat die oude zak nog steeds bij Olympia over de velden draaft. Vorig seizoen heb ik al aangeven dat ik wilde stoppen, maar toen kon de club niemand vinden. Toen heb ik gezegd dat ik het nog één jaar wilde doen, maar straks zet ik er echt een streep onder.”
Oudere broer
Volgens Lubbers is het een gevoel dat hem ingeeft om te stoppen. Hij is bijna tachtig, maar wordt in zijn werkzaamheden als verzorger niet gehinderd door zijn leeftijd. Dat komt ook door zijn levenswijze. Diverse keren per week is hij nog actief in de sportschool. Nog steeds geniet hij bij Olympia van de omgang met de supporters en spelers. “Het is hartstikke leuk werken met de jongens. Ze gaan met me om als vriend/oudere broer en kijken niet tegen me op. Dat wil ik ook absoluut niet. Alleen die keiharde stampmuziek in de kleedkamer voor de wedstrijd vind ik vreselijk. Dat is het enige. Voor de rest top!”
Pijn
Lubbers behandelt als verzorger niet alleen spelers van het eerste, maar staat klaar voor de hele vereniging. “Ik behandel iedereen. Ik ben op dinsdag- en donderdagavond bij de club. Straks is dat voorbij. Dan stop ik helemaal. Nee, ik ga het niet afbouwen. Dat kan ik niet. Maar missen zal ik het zeker. Eigenlijk kan ik dit allemaal niet missen. Dit gaat echt pijn doen. Straks heb ik heel veel tijd over. Wat ik ga doen? Ik weet het echt niet. Ik zie het wel. Maar ik blijf wel wat doen bij Olympia, een fijne club. Onder andere bij de vrijwilligersploeg kunnen ze mensen gebruiken. Daar lopen trouwens ook een aantal oudgedienden.”
