HASSELT - Tijdens de coronacrisis liggen alle sportactiviteiten stil. Sportliefhebbers vullen dit hiaat op door terug te kijken in de tijd. De Stadskoerier doet mee en bladert terug. In deel 7 van ‘Tien jaar terug in de tijd’ staat Richard Boerhof centraal. De spits wilde dolgraag afscheid met promotie afscheid nemen bij Olympia ’28, maar het liep anders. Heerenveense Boys won met 2-0 in een wedstrijd waarin de scheidsrechter volop irritatie opwekte. De promotiedroom van Olympia spatte uiteen en de nederlaag betekende een onbevredigend einde van de voetbalcarrière van Boerhof.
We gaan terug naar dinsdag 25 mei 2010. Olympia ’28 speelt in Friesland de return in de tweede ronde van de nacompetitie. Tegenstander is Heerenveense Boys. In Friesland verdedigt Olympia een 2-1 voorsprong. Een te magere marge. Drie dagen eerder verzuimde een goed spelend Olympia in het eerste duel tegen deze tegenstander om door te drukken. De 3-0 bleef uit en vlak voor tijd maakte Heerenveense Boys 2-1 via een rake kopbal uit een corner.
Rode kaart
In Friesland is er nog meer ellende voor Olympia. “We hadden een scheidsrechter uit Steenwijk”, blikt Boerhof tien jaar later terug. “Vanaf de eerste minuut had ik het in de gaten. Hij was niet op onze hand. Hij floot echt in ons nadeel.” Sander Soer kreeg vlak voor rust zijn tweede gele kaart. “Maar er was helemaal niets aan de hand”, aldus Boerhof.
Big smile
De rode kaart is het breekpunt in de wedstrijd. In de 50ste minuut maakt Heerenveense Boys 1-0. Even later claimt Olympia een strafschop na een overduidelijke handsbal. De scheidsrechter laat doorspelen. In de 62ste minuut volgt de 2-0, nadat keeper Freddie van Olst de bal niet goed wegwerkt. De frustraties nemen toe bij de ploeg uit Hasselt. Helemaal als Boerhof in het strafschopgebied tegen de grond wordt gewerkt. Strafschop? De arbiter wil er helemaal niets van weten. “Ik had zeker een strafschop moeten hebben. Ik wilde inlopen, maar werd vastgrepen en tegen de grond gewerkt. Maar de scheidsrechter wuifde alles weg. Ik ben zelden zo pissig geweest. Na afloop liep ik het veld af. De scheidsrechter had een big smile op z’n gezicht. Dat maakte me nog kwader. Dit had ik bijna nog nooit meegemaakt. Eén keer eerder toen ik bij Sportclub Genemuiden speelde. In de uitwedstrijd bij Drachten. Toen kon ik doorlopen op de keeper en scoren. Maar vlak voordat ik wilde schieten, floot de scheidsrechter af”, aldus Boerhof.
Muisstil
In Heerenveen beseft Boerhof dat zijn carrière erop zit. Een onbevredigend gevoel maakt zich van hem meester. En niet alleen bij de spits. “Het was mijn laatste seizoen. Hoe dichter ik bij de eindstreep kwam, hoe moeilijker ik het kreeg. En dan moet het zo eindigen. De teleurstelling was bij iedereen groot. In de kleedkamer was het muisstil. Sommige jongens zaten er helemaal doorheen. In de winterstop stonden we nog stijf bovenaan. Daarna kwam de klad erin. Dan speel je nacompetitie en moet het zo eindigen.”
Pijn
Zelfs tien jaar later komen de frustraties nog weer boven bij Boerhof. “Maar het lag ook aan onszelf. Ons voetbal was niet best in deze wedstrijd. Kjelt (Bonhof,red.) lag behoorlijk aan banden. We konden niets creëren. Waar dat aan lag? Misschien waren het de zenuwen. Door de weeks waren we nooit zo sterk”, zegt Boerhof. Hij lacht als een boer met kiespijn. Nog steeds voelt hij de pijn. “Ik ben er een hele tijd slecht van geweest. We gingen er vanuit dat we het zouden redden en ineens stond je met lege handen. Ik had een dubbel gevoel. Mijn loopbaan was ook voorbij. Ik heb heel lang moeite gehad om afstand te nemen van het eerste. Ging ik bij de trainingen kijken. Ik was mezelf aan het pijnigen. Dat heeft wel een tijdje geduurd”, aldus Boerhof.
