(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als God in Nederland. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
“Maak geen uitstapje van het doen van boodschappen”, spreekt Eddy Bilder waarschuwende woorden tot de inwoners op ZwartewaterFM tijdens zijn dagelijkse update omtrent het coronavirus. De burgemeester van Zwartewaterland praat elke dag via een update de mensen bij over de nieuwste ontwikkelingen in zijn gemeente via de lokale omroep. Eerlijk over het aantal overledenen, besmettingen en noodzakelijke ziekenhuisopnames. Informerend, waarschuwend, precies zoals het moet. Een voorbeeld voor andere burgemeesters in deze regio, die soms de neiging hebben om nieuws te verstoppen.
Terug naar de boodschappen. De zin ‘maak geen uitstapje van het doen van boodschappen’, zingt in mijn hoofd. Boodschappen doen. Ik heb er nooit een hekel aan gehad. Sterker nog, als ik even terugkijk in die goede oude tijd voordat het coronavirus opdook, dan was het voor mij dikwijls pure ontspanning. Juist een uitstapje. Een vergelijking met een van mijn andere favoriete bezigheden steekt de kop op. Lekker op een terras zitten en vervolgens mensen analyseren is een perfecte combi. Maar wat dacht je van analyseren van het winkelend publiek vanaf een zitje in een supermarkt bij de koffieautomaat? Lekker kijken hoe bekende en onbekende mensen hun boodschappen doen. Maakt Pa Talens nu ineens een tussensprint met zijn winkelwagen? Die vrouw van twee straten verderop kijkt wel heel verleidelijk naar die man die net twee sixpacks Meibock in zijn winkelwagen heeft gedropt. Aan de andere kant schudt een andere vrouw met haar hoofd. Je ziet alles vanaf het koffieapparaat. Ik moet zeggen zag.
Tijdens de coronacrisis is alles anders. Ineens sta je in de rij en moet je wachten op een ontsmet karretje voordat je naar binnen kunt. Eenmaal in de supermarkt, zit een kopje koffie er niet in en relaxen bij de koffieautomaat vanzelfsprekend ook niet. Alles is afgezet met linten. Afscheidingsmateriaal dat je normaal gesproken ziet wanneer er een misdrijf en/of een overval is gepleegd. Niet echt sfeervol. Echt leuk is het ook zeker niet in de winkel. In de supermarkt kijken mensen elkaar argwanend aan. Schuchter en snel wordt een blik naar je geworpen om daarna weer snel weg te kijken met holle ogen.
Ik pak mijn spulletjes en sluit aan in een lange rij. Vanwege de maatregelen zijn er maar enkele kassa’s open. Geen probleem, begrijpelijk. Een somber gevoel valt over me heen. Totdat mijn voorganger in beweging komt. Zijn hand gaat richting de stelling met tijdschriften. Zijn ogen gaan omhoog en zijn vingers krijgen de Playboy te pakken. Zijn gezicht gaat goedkeurend over de voorpagina. Zijn hand overmeestert het tijdschrift, zijn romp komt in beweging en maakt aanstalten om de Playboy in zijn ontsmette winkelwagen te deponeren. De vloeiende beweging hapert ineens en zonder iemand aan te kijken bezorgt hij het vroeger zeer populaire magazine de vertrouwde plek in het rek. Ik lach inwendig, geniet intens van deze onverwachtse uitspatting en wacht op mijn beurt in een wereld die onwerkelijk is en voorlopig blijft.
