(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
Nep. Synoniemen van dit woord zijn bedrog, vervalst, nagemaakt en onecht. Ik had ooit een hartstikke leuke meid bij mij in de klas. Het was op de Middelbare Detailhandelschool (MDS) in Emmen. Een aardige spontane meid, maar ze zat onder de make-up. Haar gezicht was bedekt met dikke lagen ‘plamuur’. Maria ‘Modderbek’, noemde ik haar en ze moest er altijd om lachen. Het versterkte onze onderlinge band, ze was een gewoon een topper. Maar altijd vroeg ik me af wat er onder dat masker van make-up. Hoe zou Maria eruit zien als ik ’s morgens vroeg naast haar in bed wakker zou worden als de lagen plamuur waren weggesleten? Een antwoord heb ik nooit gekregen.
Vele jaren later kijk ik naar een voetbalwedstrijd in de Bundesliga. Middenin coronatijd. Het Duitse voetbal toont zich vooruitstrevend en heeft de competitie als eerste van de sterkste voetballanden in Europa weer opgestart. Zaterdag 16 mei is mijn vuurdoop in coronatijd. Ik kijk naar Borussia Dortmund tegen Schalke 04. Enthousiast word ik niet. Ik kan wel genieten van het enthousiaste spel van Dortmund-spits Erling Haarland, maar dat wordt toch voor een groot deel vergald door de sfeerloze ambiance. Het stadion van Dortmund zit normaal gesproken altijd vol met 81.360 toeschouwers, maar is nu een sfeerloze echoput. De kreten van de voetballers galmen door het stadion. Het lijkt wel een oefenpot, met het verschil dat het er op het veld wel serieus aan toegaat. Heel apart is dat de speaker bij elke goal van het oppermachtige Dortmund uit z’n plaat gaat. Voor wie eigenlijk? De traditionele tune bij een goal van Dortmund wordt ingestart, alsof het stadion vol zit. Het komt allemaal heel kunstmatig over. Nep.
Het maakt mijn stemming er niet beter op. Nadat Dortmund vlak na rust de 3-0 maakt, zet ik de TV uit. Dat had ik eerder moeten doen. Uren later lees ik dat het 4-0 is geworden. Een dag later is mijn Duitse favoriete Duitse club Bayern München aan de beurt. De mannen van ‘herr’ Flick zijn veel te sterk voor Union Berlin. Ik geniet van het spel van Bayern, maar wederom trek ik de kille ambiance niet.
Maar er is hoop. Fox Sports zorgt voor een primeur in Nederland. ‘Duitse kraker met geluid van fans’ lees ik op voetbalprimeur.nl op maandag 25 mei. Een dag later ga ik er eens goed voor zitten. Het is een heel aparte ervaring. Je weet dat je wordt genaaid, maar toch is het aangenaam. Het gegalm is ingeruild voor een wat meer aangenaam geluid. Maar het gemis van echt publiek blijft voelen als een dolksteek in m’n hart. Enkele weken later gaat de Spaanse competitie van start. Ik beleef het mee achter m’n TV. Het wordt nog gekker. Er wordt geëxperimenteerd met virtueel publiek. Er wordt publiek op de tribunes geprojecteerd, maar het is zo nep als wat. Bij een herhaling zie je ineens lege tribunes, de virtuele supporters zijn schijnbaar ineens meer geïnteresseerd in een of andere Spaanse vette hap en zijn massaal weggelopen.
Al snel heb ik het bekeken. Barcelona heeft het niet, mist de wil en de overtuiging. Real Madrid zal medio juli wel worden gekroond als de nieuwe kampioen van Spanje. Op de bank bij Barcelona zie ik spelers met een mondkapje. Ik kijk naar een actie van Messi. Hij lost een schot. De bal gaat mijlenver naast, maar seconden later klinkt het er geluid van het nep-publiek dat doet voorkomen alsof de bal net naast gaat. Een gevalletje van verkeerde timing. Wie houdt wie nou voor de gek in de missie om alsnog een aanzienlijk gedeelte van het grote geld binnen te halen? Geërgerd zet ik de televisie uit. Op de radio klinkt ‘She’s Gone Like The Wind’ van Voltage, een heerlijk nummer dat steeds populairder wordt. Ik neem een slok van mijn Corona Extra, verlangend naar live sport met echt publiek, boordevol emotie en passie.
