HASSELT - Anderhalf jaar lang zette Robbert van Opstal zijn leven, en dat van zijn gezin, volledig in het teken van triatlon ‘Ironman’. In de laatste maanden trainde de 36-jarige Hasselter zelfs zeven keer in de week, in totaal zo’n 20 tot 25 uur. Het was de moeite waard. Hij doorstond de loodzware beproeving (3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,2 kilometer hardlopen) en haalde daarmee ook nog eens zo’n 10.000 euro op voor het Ronald McDonaldhuis in Zwolle.
Van Opstal kijkt met veel genoegen terug op het evenement dat 6 augustus in Maastricht en omgeving werd gehouden. “Het was heel gaaf”, vertelt hij. “Ik heb hier heel lang naar toe geleefd en dan valt die dag alles op z’n plek. Ik was ook zo overtuigd geraakt dat ik het kon. Toen ik begon met trainen, was ik nog niet zo zeker van mijn zaak.”
Dat was na een moeilijke periode in zijn leven. Drie jaar geleden werkte Van Opstal in het onderwijs als sport- en coachingsdocent, maar moest daarmee stoppen na een noodlottig ongeval in de klas. Hij had zich tussen twee vechtende jongeren geworpen, waarbij hij zelf ook een paar rake klappen kreeg. Daarbij raakte hij blind aan één oog. “Mijn leven kwam stil te staan”, vertelt de Hasselter.
Stappen
Wat volgde was een periode van hertstel en meerdere operaties. Van Opstal nam daarna een aantal belangrijke stappen om ‘afscheid te nemen van het verleden’. Zo startte hij als zelfstandig ondernemer een coachingspraktijk voor jongvolwassenen en ‘high professionals’. Daarnaast wilde hij zowel fysiek als mentaal topfit worden en ‘iets terugdoen voor de mensheid’. Die wensen kwamen samen in zijn besluit om mee te doen aan ‘Ironman Maastricht’.
“Ik had al een goede conditionele basis”, legt Van Opstal uit. “Ik liep twee a drie keer in de week 10 a 12 kilometer hard. Dat vond ik toen al heel veel, haha. Maar ik kon bijvoorbeeld nog geen marathon lopen. Ik nam contact op met Gregor Stam, die in mijn geboortejaar 1981 als eerste Nederlander een triatlon won. Hij was sceptisch. Na een fitheidstest concludeerde hij dat ik een aardige conditie had. Maar hij zei ook dat ik hem na de winter niet meer zo leuk zou vinden.”
De vele trainingsuren trokken inderdaad een zware wissel op Van Opstal, zijn vrouw Janine en drie kinderen. “Dan stond ik om 6.00 uur op om zes uur te gaan fietsen”, legt hij uit. “Dan was ik dus om 12.00 uur thuis en hadden zij er al een hele ochtend zonder mij op zitten. Als ik nu mijn hardloopschoenen pak, zegt mijn tweejarig zoontje dat ik naar mijn werk ga. Het werd echt ‘a way of life’.”
Egoïstisch
Van Opstal had het van te voren goed besproken met zijn vrouw. “Want als zij hierin niet meegaat, kun je zoiets niet doen. Janine heeft me zó gesteund, terwijl zij het in die anderhalve jaar eigenlijk nog zwaarder had dan ik. Het draaide allemaal om de ‘Ironman’. Als ik terugkijk hoe egoïstisch ik moest zijn... Zij moedigde dat juist aan. Daarnaast kreeg ik veel hulp van andere mensen, die zich belangeloos voor mij hebben ingezet.”
Uiteindelijk was het het allemaal waard, hoewel de triatlon allesbehalve makkelijk verliep. “Ik kreeg kramp tijdens het zwemmen. En na 21 kilometer hardlopen raakte mijn darmsysteem overhoop. Ik heb wel acht keer op de wc gezeten. Vanaf dat moment werd het een hel. Maar de finish passeren, was een magisch moment. En ook de rest van de dag heb ik enorm kunnen genieten.”
Sterker
Van Opstal zegt een sterker mens te zijn geworden. “Na 35 jaar weet ik eindelijk hoe het voelt om 100 procent zeker te weten dat je iets kan. Ik ben momenteel ook bezig met een boek, waarmee ik mensen wil inspireren.”
En ook het trainen gaat door, hoewel hij zijn schema iets heeft afgebouwd. “Maar het stopt niet”, vertelt hij met een lach. “Ik wil namelijk de Weissensee (Alternatieve Elfstedentocht, red.) nog schaatsen. Ook wil ik nog twee halve triatlons doen, dit keer echt op tijd. Zo blijf ik dromen.”
